روزو و روزگار از نو

چهار پنج روزه که از ایران برگشتم و هنوز از عصر به بعد حالم خوش نیست ولی به زور خودمو جمع و جور می کنم.

رهای عزیزم ازم پرسید ایران چطور بود بهش گفتم والا الان که فکرشو می کنم می بینم به همون اندازه ی قبلا دلتنگ هستم, فقط الان مال باخته جان باخته هم شدم. فکر می کنم این واقعیت برداشت من از مسافرت ایرانه. چون واقعا هر چی بمونی, هر جا بری و هر کیو ببینی بس نیست و اخرش با این احساس برمی گردی که من هیچ کارمو نکردم اما از اون طرف کلی پول خرج کردی و با تنی خسته و حال خراب برمی گردی سر زندگی خودت...

 

ایران بهتر از اون چیزی بود که من تصورشو می کردم. خیلی چیزی تغییر نکرده بود غیر از هوا و ترافیک تهران که به حد انزجار بد شده بود. رانندگی تاکسی ها روانی می کرد منو و احساس می کردم ستون مهره هام جا به جا می شه با اینهمه ترمز و گاز. همه ی اینها بخاطر زندگی سه ساله در کانادا پیش نیومده بود. برای این بود که من وقتی اونجا زندگی می کردم خودم راهها و زمانهای پرترافیک رو بلد بود و زندگی روتین کارمندی و حرکت با مترو از زیر زمین به نسبت منو محفوظ از خیابانهای شلوغ و پر تردد کرده بود. با ادبیاتی دیگر من قبلا هم همینقدر " وحشی و ادم به دور" بودم حالا که معلومه. 

مردم دور و برم به طرز وحشتناکی مهربون و دوست داشتنی بودن, به طوری که با خودم می گفتم اخه شما اگه اینقدر خوب بودین من چرا ترکتون کردم؟ توی خونه با هم در این مورد بحث کردیم. من معتقد بودم این همون خصلت ایرانیمونه که وقتی چیزی یا کسی رو از دست می دیم قدرشو بیشتر می دونیم و من الان اون ادم از دست رفته حساب می یام. شایان با من موافق نبود و معتقد بود که من اون اتفاق خاصه ی  خارج از زندگی روزمره شون بودم  که براشون جالب بودم و فرزانه معتقد بود که مردم با خودشون فکر می کنن ممکنه روزی گذرشون بهت بیفته و بیشتر نایس می شن. آقای همسر هم فقط سر تکون می داد و همرو تایید کرد.

برای من مهم نیست چه دلیلی داشت. برای من مهم بود و هست که لذت بردم از اینهمه ادمهای مهربون دور و برم که خالصانه عاشقشونم. 

کمتر از ده روز به شروع دانشگاه نمونده و من شدیدا استرس دارم  بابتش...

بهارانه...