ارزوهاتو نفروش

بیشتر ما تکلیفمون با خودمون روشن نیست یا حدالقل من اینطوری فکر می کنم. هر مدل زندگی موفقی که ببینیم خوشمون می یاد وفکرمی کنیم ایا میشه ما هم این کار و بکنیم و همین قدر مو فق باشیم؟ اما این صورت ظاهر قضیه است! واقعیت اینه که همه  یه خط اصلی، یا بهتر بگم یه خواسته ی اصلی دارن که یا دنبالش میرن و نتیجه اش هر چی باشه قبول می کنن یا از ارزوی خودشون دورمی شن و همیشه حصرتشو می خورن. شاید بحثم خیلی فلسفی به نظر برسه اما وقتی عمیق بهش فکر کنی  می بینی واقعیت محضه. من فقط یه بار عمر می کنمو فقط یه بار زنده ام. با هر ایدیولوژی که بهش نگاه کنی دنیا فقط همین الان مال منه. حتی اگه صد سال سالم و خوب زندگی کنم بازم چیزی نیست ، کمه! چرا باید حرومش کنم ؟ چرا باید کاری بکنم که لذت نمی برم؟ چرا باید حسرت چیزهای کوچیک بزرگ توی دلم باشه؟ 

حالا برگردیم به بحث اول: هر مدل خوشبختی دیگران دلمو می لرزونه که شاید اگه منم رفته بود توی اون زمینه الان همینقدر موفق بودم! بپذیریم که ما ادمیم و این حس همه چیز خواهی طبیعیه.  یه فکر دیگه! طبیعیه ادم دلش همه چی بخواد. 

چطوری می شه ادم عمرشو حروم کنه؟ وقتی که داشته های دیگران بشه اروزی تو! اگه طرف درس خونده وموفق شده درس خوندن بشه ارزوی تو، اگه طرف بیزینس کرده تو هم بری دنبال بیزینس و خلاصه خودت  و ارزوهای قشنگتو فراموش کنی و هی بدوی دنبال چیزهایی که دیگران  خوشبخت کرده! اون وقته که اولا نمی رسی به جایی که طرفت رسیده دوما حتی اگه برسی هم خوشحال نیستی و همیشه یه گمشده داری. 

بیا همین امروز بررسی کن که  کدوم راه و داری می ری فقط بخاطر اینکه همه می رن! فرق نداره چقدر منطقی می رسه همین الان بایست و مسیرتو دوباره بررسی کن.

تا صد سال چقدر دیگه وقت داری؟ فقط شصت تا؟فقط هفتاد تا؟ خیلی کمه! حیفه... 

بهارانه...