رنگ‌ دیگر را تابی نیست!

حکایت جوجه اردک زشت و همه شنیدیم، درد تنهایی و پذیرفته نشدنه جوجه اردک با تبدیل شدنش به قویی زیبا به دست فراموشی سپرده شده در طول تاریخ! حالا فکر کنید که جوجه اردک زشت تا ابد متفاوت و غیر قابل درک می موند؛ بعد چی می شد؟ ایا بازهم داستان توی ذهن کسی می موند یا همه به توافق نظر می رسیدن که حتما یه اشکالی هست توی این موجود که اینهمه متفاوته! 

حکایت جوجه اردک زشتی که هرگز شکل گروهی نشد یا گروهشو هرگز پیدا نکرد حکایت ادمهای کمی نیست.  همه جا هستند این ادمها، جامعه ی غرب با همه ی پیشرفتش هنوز به درک خوبی از قبول ادمها همانطور که هستند نرسیده چه برسه به جهان سوم! جامعه ی ایران هرگز متفاوت بودن و تحمل نکرده، نه مرد نه نه زن نه بچه هیچ کس تاب یه ادم که تو قالب ذهنیش نگنجیده رو بدون هیچ برچسبی قبول نکرده. اگه بشه یه اسمی روش گذاشت، اومممم، درک، یه جایی جاش می دیم، می تونیم بهش بگیم یه کم خله، شاید سبک سره، شاید بیشتر شبیه مردها/ یا زنها(جنس مخالفه) متکبره و هیچ کس و قبول نداره( یا به سوادش می نازه یا خوبه که سواد درستی هم نداره) ! خلاصه باید یه برچسبی بزنن روش تا بشه تحملش کرد. البته نه اینکه حالا که برچسب گذاشتن ولت کنن خودت باشی، از هر لحظه حتما استفاده می کنند که ارشادت کنن که بدبخت نفهم تو با بقیه فرق داری و باید دست و پاتو جمع کنی! 

توی ایران باشی و با جمع فرق داشته باشی اسونتره تا ایرانی باشی، متفاوت باشی و توی ایران نباشی اما بخوای تو جمع ایرانی ها باشی! انگار اینجا پاسدارهای قالبهای کلیشه ای وظیفه ی شخصی و ملی خودشون می دونن که با هر سلاح ممکنی تلاش کنن که تفاوتهای تو را  رفع و درمان کنن تا ارث اجدادمان، یه گروه گوسفند شبیه هم، پاسداری کرده باشند. 

حالا جوجه اردک زشت از اینجا مونده ، از همه جا رونده است! قبلا هم خیلی تلاش کرده  فقط طناز باشه، خوب غذا درست کنه و نه خیلی بسته بپوشه نه خیلی باز(اندازهی بازی و بستگی رو پاسداران گوسفند پرور مشخص می کنند)  تو جمع نه خیلی ساکت باشه نه خیلی پر شر و شور ( باز هم اندازه شو پاسداران گوسفند پرور مشخص می کنند) اما جواب نداده! فقط مشکل این حاست که حالا جوجه اردکه زشت نه دیگه جوجه است، نه جان مهاجرت داره نه جای مهاجرت داره نه پر پرواز نه توان تنها ماندن. انگار این شد تاوان متفاوت بودنش! تا جان در بدن دارد باید خودش نباشد...