خانه را ترک کردم یا به خانه برگشتم؟

یه هفته ای از اومدنم به ایران گذشته، راه طولانی و پر از خستگی.  هر کدوم از اقوام و دوستانو که می بینم حسم اینه هیچ فاصله ای بینمون وجود نداشته و نداره. سه سال طولانی بود نه به اندازه ای که رنگ دوستی ها رو تغییر بده، ادمهای دور و برم همونی هستند که بودن بعضی ها پولدار تر بعضی هم بی پول تر، ولی طرز فکرها و افکارشون تغییر نکرده،هیچ  هیچ. برای دیدن همه دلم می لرزه وقتی بغل می کنمشون دلم نمی خواد از خودم جدا کنمشون ، از هر گونه بحث و تحلیل اجتماعی و سیاسی بیزارم و سعی می کنم سر حرف باز نشه، بیشتر مردم دوستدارن بدونن از لحاظ اقتصادی وضعمون تو کانادا چجوریه چقدر پول داریم چقدر در می یاریم و چقدر خرج داریم ولی کسی از شرایط اجتماعی چیزی نمی پرسه چون تنها دغدغه مردم پولللله! دنبال اینن که بدونن کجای دنیا ادم بهتر پول در می یاره، منم حوصله ندارم توضیح بدم فرق  ایران با خیلی جاها بحث پول نیست، سکوت می کنم و از اونجایی که کلا تو اعداد و ارقام خوب نیستم بسته به احوالم و مخاطبم یه اعدادی ردیف می کنم که مخاطبم حس خوبی داشته باشه!اوکی پس کانادا هم خیلی گرونه هم ادم پولدار نمی شه پس بی خیال ایران خودمون جای خوبیه.

هوا باعث شده خونه نشین باشم و تمام برنامه های تهران گردی و خرید منو کنسل کرده البته خداییش خیلی دلایل باعث شده، ترافیک، راننگی و رفتار مردم ...به هرحال دارم مهمون بارًزی می کنم که می دونم به زودی تموم می شه و من می مونم و مامان و بابا و غرغرهاشون و شکایاتشون از داداش کوچیکه که کار نداره دنبال کار نمی ره صب زیاد می خوابه....

این مسافرت هم تموم می شه و من به زودی برمی گردم خونه دنبال گرفتاری های خودم...

بهارانه...